Het verhaal van Peter
– Peter (43) is vader van twee zoons (9 en 13) en vier jaar geleden gescheiden: ‘We zullen altijd aan elkaar verbonden blijven, want we zijn de ouders van onze zoons. Dat is leidend geweest. Ook toen we het leven in twee huizen vorm moesten geven.
Tekst Esther van Lunteren
In de weken dat ze bij mij zijn, werk ik alleen onder schooltijden. Ik moet ze al een week missen, de tijd dat ze er zijn, wil ik met ze doorbrengen.
De overdracht is op vrijdagochtend. Dan breng ik de jongens naar school en vervolgens de tas met huiswerkmappen en dergelijke naar hun moeder. In een schriftje staan alle afspraken, gebeurtenissen en vragen, dus ons gesprek gaat op dat moment vooral over de manier waarop de jongens de nieuwe week ingaan: hebben ze er zin in, waar zien ze tegenop, etc.
Soms moet je op die momenten als ex-partners over oude pijn heen. Wat in het huis van mijn ex gebeurt, moet ik daar laten, en andersom. Mijn ex heeft bijvoorbeeld veel kaders en regels waar de jongens zich aan moeten houden. Ik ben relaxter. Bedtijden hebben we wel strak geregeld, omdat we merkten dat we op zulke punten anders tegen elkaar worden uitgespeeld. Andere keren is het een kwestie van uitleggen waarom iets wel bij de een en niet bij de ander mag: “Het is logisch dat jullie vorige week bij mama elke avond een ijsje mochten, want het was heel warm. Nu is het koeler, dus eten we niet elke avond ijs.” Dat uitspelen is sinds de scheiding wel heftiger voor mij als ouder. Als er één zegt: “Dan ga ik wel naar mama toe”, schiet de angst toch door je hoofd heen dat hij niet terug wil komen.
Pas zei een moeder: “Het heeft lang geduurd voordat ik ontdekte dat het waardevol is dat onze kinderen bij papa andere dingen leren dan bij mij.” Pas nog gaf onze jongste zijn leven een negen. “Waarom geen tien?”, vroeg zijn moeder. “Omdat jullie niet meer bij elkaar zijn”, zei hij. Hoe goed je het ook doet, dat verlies blijft.’
Foto © Eduard Militaru