‘Pas nu ze groter zijn vertel ik ze meer details’

Het verhaal van Suze

– Suze* (46) heeft twee kinderen. Toen zij en haar ex uit elkaar gingen waren de kinderen 8 en 11. Doordat ze moesten verhuizen verloren ze hun oude buurt en hun vriendjes. ‘Dat is een nog groter verlies geweest dan het verlies van een vader in huis.’

Tekst Family Factory

‘We zijn uit elkaar gegroeid en konden niet meer goed praten. Onze opvoedstijlen zijn heel verschillend en daarbij is een van onze kinderen behoorlijk pittig qua opvoeding. Nooit leidde dat tot schelden of ruzie maar er was voortdurend onenigheid; dat hebben ze vooral meegekregen. We waren en zijn het nooit met elkaar eens.

Tijdens het middageten op een rustige dag hebben we samen verteld: “We zijn niet meer verliefd en kunnen samen niet genoeg meer genieten. Het ligt niet aan jullie, papa en mama zijn veranderd en uit elkaar gegroeid. We zijn zelf verdrietig om wat er niet meer is, maar voor jullie vinden we het het ergst.”

Mijn dochter, toen 8, moest huilen. Ze had het niet zien aankomen. Mijn zoon van toen 11 was vooral boos dat hem dit overkwam; dat door onze keus zijn leven anders zou worden. Wij waren in onze omgeving een van de eerste die gingen scheiden, wat het extra lastig voor ze maakte.

Afscheidsmomenten
We hebben veel gepraat, uitgelegd en gevraagd wat zij nog mét en van ons wilden en nodig hadden. De kinderen wilden afscheidsmomenten, zoals een laatste keer met z’n vieren in één bed slapen en nog een keer samen iets doen. Dat hebben we gedaan, die behoefte werd vanzelf minder bij hen. We hebben ze betrokken bij de omgangsregeling en ze hebben samen een gesprek gehad met de mediator.

We hebben op hoofdlijnen steeds hetzelfde verhaal verteld en niets lelijks over elkaar gezegd. Pas nu ze groter zijn, de lading er meer af is en het langer geleden is, horen ze meer details. Ze horen dan niet altijd leuke dingen over mij en hun vader, maar ze zijn nu groter, in staat om de werkelijkheid beter te begrijpen en het verhaal van twee kanten te zien.

Quality time
We konden niet in ons oude huis blijven. Dat ze dus niet één, maar twee nieuwe huizen kregen was moeilijk voor ze. Doordat we moesten verhuizen verloren ze hun oude buurt en hun vriendjes. Dat is voor hun een groter verlies geweest dan het verlies van een vader in huis. Zij zagen hun vader na de scheiding juist meer dan daarvoor.

Hun leven heeft meer stabiliteit gekregen, denk ik. Dat ze hun vader nu wekelijks zien heeft bijgedragen aan de band die zij met hem hebben. Mijn band met de kinderen is hechter geworden. Ook tussen broer en zus is het beter geworden.

Ik denk wel dat het leven met een alleenstaande moeder voor kinderen lastig is. Minder geld, minder vaak iemand thuis en een andere positie ten opzichte van alle gezinnen om ons heen waar de ouders nog samen zijn. Het heeft ons wel anders en eenzamer gemaakt.

Te goed
Hoe ik dit alles verwerk? Boos worden, soms tegen mijn ex als de kinderen er niet bij zijn, ongenuanceerd zijn en uithuilen bij vriendinnen. Dat lucht op. Ook al probeer je het goed te doen en netjes; emoties moeten er soms uit.
Omwille van de kinderen hebben we te lang intensief contact gehouden. Sinds we dat niet meer doen is er minder irritatie en meer rust. We wilden het te goed doen, maar dat was onze schuldgevoel naar hen, daar hebben de kinderen niets aan gehad.

Altijd twee kanten
Mijn tip voor andere ouders: vertel samen één verhaal, alleen in hoofdlijnen. Vermijd het praten in termen van schuld, wie de beslissing heeft genomen of wie bijvoorbeeld overspel heeft gepleegd. Dat is eigen verdriet, daar hebben je kinderen niets aan.

Later kun je het verhaal meer gaan vullen, maar bedenk dat een verhaal altijd twee kanten heeft en je alleen je eigen perceptie kent van wat is gebeurd. Je ex zal dezelfde gebeurtenis anders uitleggen en anders hebben beleefd. Geef elkaar geen schuld op zoek naar een werkelijkheid. De 6 en de 9 zijn hetzelfde, het ligt er alleen aan van welke kant je ernaar kijkt.

*Suze is een gefingeerde naam. Zij heeft haar verhaal anoniem ingestuurd via de website van de Family Factory.

Foto © Suzy Hazelwood