‘Mijn motto: extreme selfcare without being selfish’

Het verhaal van Michiel

– Michiel (46) heeft drie kinderen (12, 8, 4) en scheidde ruim vijf jaar geleden. Inmiddels heeft hij een nieuwe vriendin met wie hij een dochter heeft. “Achteraf zou ik veel eerder en strikter gefocust hebben op een eigen ritme.”

Tekst Emma Casson

“Ik wilde scheiden. Er was echt sprake van een contra dynamiek, dus als de een links zei, zei de ander rechts. We gingen uit elkaar en waren vervolgens bezig met allerlei dingen die op dat moment voor onszelf en voor de kinderen belangrijk lijken tijdens een scheiding, en dan bedoel ik het opstellen van en onderhandelen over een ouderschapsplan en convenant.

Die documenten zijn heel belangrijk, maar je kunt dingen afspreken tot je een ons weegt, uiteindelijk is het belangrijkste altijd hoe het met je kind gaat en of de gemaakte afspraken nageleefd worden. Ik had daarbij graag ervaringsdeskundig advies gehad om niet van alle details een strijdpunt te hoeven maken.

Eigen ritme
Ook zou ik achteraf veel eerder en strikter gefocust hebben op een eigen ritme, om daarmee te voorkomen dat de waan van de dag – die niet zo heel erg fraai was – met jou mentaal, als persoon in scheiding, aan de haal gaat. Ik had met name behoefte aan dat ritme, waaraan je je in goede en minder goede tijden vast kan houden, zodat je weet dat het altijd zorgt voor ondersteuning. Mijn motto is dan ook: extreme selfcare without being selfish. Bedenk wat in het belang van de kinderen is en wat gewoon bijzaken zijn, dingen waar je je helemaal niet zo druk om hoeft te maken.

Wat ik nodig heb gehad was begeleiding op mentaal vlak, een scheidingscoach. En dan een coach die ouders helpt om te begrijpen wat er gebeurt tijdens een scheiding en welke mentale belasting er op je terecht kan komen. Dan heb ik het over schuldgevoel, frustraties, et cetera. Zodat deze gevoelens niet de boventoon gaan voeren. Uiteindelijk gaat het niet om ons volwassenen, maar om de kinderen. Tegelijkertijd: op het moment dat het met jou niet goed gaat, heeft dat uiteindelijk altijd invloed op de kinderen.

Moeilijke vragen
Mijn kinderen hebben onder andere steun gehad aan ons als ouders, los van elkaar. Mijn advies: werk niet (tussendoor) wanneer ze bij je zijn, maar wees er zoveel mogelijk voor ze. Voor de oudste hebben we ook wat begeleiding van buitenaf gehad, een kindercoach. Daarmee hebben we gesprekken gevoerd, maar ze gaf vrij snel aan daar geen behoefte aan te hebben.

De tweede stelt vooral veel vragen. Het is altijd een beetje een worsteling om daarop te reageren, omdat je je afvraagt in hoeverre openheid op dat moment past bij de leeftijd die ze hebben. Ik merk inmiddels wel dat ze meer toe is aan diepgang in de antwoorden, maar het blijven je kinderen, en het blijft daarom zoeken naar wat op dat moment in het belang van ze is.

Het ergste wat er voor kinderen kan gebeuren, is een scheiding met disconnectie. Dat mag gewoon niet gebeuren, en zou volgens mij via technische en online mogelijkheden opgelost kunnen worden. Wees je ervan bewust waar je kinderen in terecht komen als je van elkaar scheidt, en welke impact dat op hen heeft. Focus je primair op hun belangen en gevoelens, wees er!”

Foto © Allie Smith