‘Je hebt mensen nodig die je helpen relativeren’

Het verhaal van Maria

– Maria (55) en haar ex-man zijn een paar jaar geleden uit elkaar gegaan nadat haar partner vertelde dat hij homoseksueel is. Terwijl hun drie kinderen (17, 21 en 24) leerden omgaan met de nieuwe situatie, leerde Maria mee.

Tekst Wendy Bouwman

“Er zaten twee maanden tussen het moment dat we de kinderen vertelden dat we uit elkaar gingen en het moment dat hun vader hen vertelde dat hij homoseksueel is. Ik heb er op aangedrongen dat hij er eerlijk over was, want ik dacht: het mag niet gebeuren dat mijn kinderen dit straks van iemand anders dan hun eigen vader te horen krijgen. Het is zoveel beter voor de kinderen als je ze meteen het eerlijke verhaal vertelt.

Ik heb heel erg moeten leren om dingen bij hem te laten en het me niet persoonlijk aan te trekken. We hadden een heel ambitieus ouderschapsplan, waarbij we hadden afgesproken om samen naar alle ouderavonden en dergelijke te gaan – terwijl dit niet was hoe we het daarvoor deden. Ik ging ineens meer van mijn ex verwachten dan hij waar kon maken.

Meningsverschillen
Mijn ex en ik hebben veel moeten ontdekken in het hele proces van scheiden en gescheiden zijn. Bijvoorbeeld om eerst onze mond te houden en met elkaar te bespreken hoe de ander erin staat, als we tegen dingen aanliepen waar we qua mening over verschilden.

Ik heb ook geleerd dat ik altijd eerst moet bedenken wat ik nou eigenlijk wil, hoe ik het ga vertellen en wanneer. Soms merk ik bij mezelf dat er nog verdriet of woede bij zit. Dat is dan niet het moment om erover te praten. De telefoon oppakken als ik boos ben, levert niets op.

Het weekend bij papa
We hebben aan de kinderen gevraagd wat zij wilden qua omgangsregeling. Ze besloten dat ze om het weekend bij papa wilden zijn en de rest van de tijd bij mij. Ze wilden ook vaak kunnen bellen met hun vader en hij moest op alle verjaardagen komen en feestdagen met ons vieren.

De kinderen gaan allemaal anders met hun vader om – de jongste wil vaak bellen met papa, maar mijn zoon wil nooit bij hem logeren, en dat hoeft ook niet.

Wat ik merk is dat je netwerk bij een scheiding ook aan het scheiden raakt en heel erg meegaat in de slachtofferrol van de ex-partners. Dat is eigenlijk het slechtste wat je kan hebben op het moment dat je je kinderen probeert te beschermen. Je zou een netwerk moeten hebben die je kan helpen en ondersteunen. Je hebt mensen nodig die oog hebben voor je verdriet, maar je ook helpen relativeren.

Bij mij helpen de brieven van de organisatie Villa Pinedo. Als ik bijvoorbeeld naar de diploma-uitreiking van mijn dochter ga en ik weet dat hij er ook zal zijn, dan lees ik zo’n brief en weet ik weer: ‘Probeer het vanuit haar perspectief te bekijken en niet vanuit mijn eigen verdriet. Het gaat nu om haar.’

Foeteren
Wat mij ook hielp was dat ik tegen mijn zussen kon foeteren wat ik wilde over mijn ex, en dat zij dan op het eind rustig zeiden: ‘Oké, en nu weer even terug naar de kinderen. Hoe ga jij ervoor zorgen dat je straks je boosheid om kan zetten in iets goeds?’ Je hebt niets aan medestanders die je ex ook verschrikkelijk vinden, want het is en blijft de ouder van je kind. Je moet altijd onthouden dat jij gaat scheiden van je partner, maar dat je kinderen nooit hoeven te scheiden van hun papa of mama.”

Foto (c) Estée Janssens