Het is een illusie om te denken dat hulpverleners kennis van zaken hebben’

Het verhaal van Mia

– Mia (47) scheidde zes jaar geleden van haar ex-man nadat de situatie escaleerde met huiselijk geweld. Na veel ervaringen – en teleurstellingen – met hulpverleners, merkt ze dat goedbedoelde adviezen haar en haar kinderen (16 en 21) niet verder helpen.

Tekst Wendy Bouwman

“Eén van mijn kinderen zei op een gegeven moment: ‘Ik weet gewoon echt niet meer wie ik moet geloven, mama.’ Hun oma had hen allemaal verhalen over mij verteld en overtuigde hen dat hun vader helemaal niets had gedaan. Ik heb de kinderen toen rustig verteld wat er gebeurd was en hoe ik het zag. Ze raakten vreselijk overstuur en waren heel verdrietig. Het was zo in strijd met het verhaal dat ze van hun vader en oma te horen hadden gekregen, dat ze er een heel onveilig gevoel bij kregen.

Ik geloof dat er een flinke hiaat zit in de samenleving wat betreft echtscheidingen. In negentig procent van de gevallen valt huiselijk geweld samen met psychische oorlogsvoering, een persoonlijkheidsstoornis en een ouderverstotingssituatie. Die drie dingen zorgen voor een vechtscheiding, en het gros van de hulpverleners is niet opgewassen tegen zulke manipulatie, is mijn ervaring. Hulp bieden aan ouders om hun kinderen te ondersteunen tijdens een scheiding, helpt niet als kinderen door middel van manipulatie in een ouderverstotingssituatie worden getrokken. Ik wil heel graag dat daar iets aan gebeurt.

Geen adviezen meer
Er zijn wel hulpverleners die kunnen helpen, maar zij zijn overvraagd. Bij één sta ik al drie jaar op de wachtlijst. Ondertussen hebben alle adviezen die ik heb gekregen, het tegenovergestelde effect gehad. Op een gegeven moment ben ik gestopt naar adviezen te luisteren.

Mijn redding was dat ik noodgedwongen ver weg van mijn kinderen moest gaan wonen. Inmiddels woon ik samen met een lieve man in een landelijke omgeving. Een heel eigen wereldje voor ons en de kinderen. Maar dat zien rechters vaak als ontzettend slecht. Het zou mensonterend zijn om een kind uit de thuissituatie te halen. Ik denk juist: je geeft kinderen vanuit zo’n manipulatieve situatie een plek om tot zichzelf te komen.

Prima mens
Het is een illusie om te denken dat hulpverleners enige kennis van situaties als de mijne hebben. De Raad van de Kinderbescherming gaat gesprekken aan met ouders, en toen ik daarvoor aan de beurt was, zeiden ze dat ze al een gesprek met mij hadden gehad. Bleek dat mijn ex iemand anders had meegenomen. Ik vroeg of ze mensen zich laten legitimeren. ‘Nee’, was het antwoord, ‘dat hoeft eigenlijk nooit.’

Mijn kinderen willen er vooral niet te veel over praten. Ik heb gemerkt dat op vakantie gaan veel goed doet – een andere omgeving, zonder stress en spanning. Je krijgt de kans om een nieuwe geschiedenis en leuke herinneringen te maken als gezin. En het maakt ook dat je daarna iets hebt om op terug te grijpen. Vakanties leveren vaak kleine stresssituaties op en dan krijg je als afgewezen ouder de kans om te laten zien dat je ook met moeilijke dingen goed om kunt gaan. Je krijgt opnieuw de gelegenheid om te bewijzen dat je best een prima mens bent.”

Foto © mentatdgt