Het verhaal van Fabienne
– Fabienne (32) heeft een tweeling (3) en is minder dan een jaar geleden gescheiden omdat haar ex geen liefde meer voor haar voelde. Met name de constante wisseling van verzorgers heeft veel impact op de kinderen.
Tekst Merel de Klerk
“De kinderen zijn heel erg gefocust op wanneer mensen weggaan. Ik merkte dat met name in de periode na de scheiding dat als vader kwam of ging, het huilen was. De wisselingen tussen mijn ex en mij, maar ook van en naar opa’s en oma’s blijven heel intens voor de tweeling. Ik vermoed dat ze last hebben van verlatingsangst.
Wat goed werkt is dat we bij wisselmomenten de tijd nemen. Stel, mijn ex brengt de tweeling bij mij en we zien dat de kinderen verdrietig zijn, dan nemen we daar de tijd voor. We kiezen er dan ook in het algemeen voor om samen een kop koffie te drinken, zodat de kinderen zien dat we samen zitten, zodat het hopelijk wat minder spanning oplevert.
Veiligheid en houvast
Ik heb op een gegeven moment een weekkalender gemaakt, zodat de kinderen precies weten wanneer ze bij wie zijn. Ze zijn nog heel jong, dus ik heb plaatjes gebruikt. Als ze naar school moeten, staat er een huisje op de kalender, als ze naar hun vader gaan, zien ze een fotootje van hun vader, als ze bij mij zijn zien ze een fotootje van mij. Naar mijn idee geef dat hen een soort veiligheid en houvast.
Als ouder zijnde denk ik ook dat het belangrijk is om je gevoel te blijven benoemen, zoals ‘ik begrijp dat je die en die mist’ of ‘ik begrijp dat je bang bent dat ik wegga, maar ik blijf bij jou en ik kom altijd terug’. Als de tweeling hun vader mist, mogen ze altijd even bellen, ze weten dan ook dat ze daarin gehoord worden.
De lava zit hoog
Wat mij rond de scheiding heel erg geholpen heeft waren de twee peuterboekjes ‘Nina heeft twee huizen’ en ‘Daantje Vulkaantje’. Nina heeft twee huizen legt heel simpel uit wat er gebeurt als ouders gaan scheiden, en vertelt ook dat papa en mama er altijd voor het kind zullen zijn. Daantje Vulkaantje is een boekje over emotieregulatie, en gaat over een vulkaan die – als zijn emoties door elkaar raken – ontploft, omdat het lava steeds hoger komt te zitten.
Nu de jongens ietsjes ouder zijn, benoemen ze ook zelf die emoties. Een van mijn zoontjes is weleens dwars of gefrustreerd, meestal komt er uiteindelijk uit dat hij zijn vader mist. Met een beetje hulp van mij ontdekken we dan dat zijn ‘lava’ hoog zit. Ik vraag hem dan vervolgens hoe ik hem kan helpen om zijn lava weer naar beneden te krijgen. Die vraag is voor hem al vaak voldoende, want dan weet hij dat ik hem zie.”
Foto © Lina Kivaka