Het verhaal van Betsie
– Scheiden met pubers van 14 en 17 in huis vraagt een aanpak waarbij je veel ruimte geeft aan de kinderen om hun eigen weg te vinden, zo vertelt Betsie* (48).
Tekst Family Factory
‘Op is op. Dat gevoel overheerst als ik terugdenk aan mijn relatie. Ik wilde weer leven, eruit, iets doen met mijn dagen. Mijn man was gelukkig met rust en overzicht. We zijn 18 jaar getrouwd geweest. Wil ik dit nog 18 jaar?, dacht ik ineens? Het antwoord was helder. Niet lang nadat het hoge woord er bij mij uit was hebben we het onze zoon en dochter verteld. Het nieuws maakte ze verdrietig, maar ik heb het idee dat ze vooral bezig waren met hun eigen beslommeringen.
Heftige emoties
Het kwam niet echt als verrassing: de jaren ervoor hing het al een paar keer in de lucht en gaf ik het aan wanneer de situatie te gespannen was. Mijn ex kreeg na de scheiding last van huilbuien en ongecontroleerde woede-uitbarstingen. Daar hebben de kinderen veel van meegekregen en dat soort heftige emoties, daar kunnen ze niet goed mee omgaan. Dat is een resultaat van de scheiding en moet nog een plek krijgen.
Co-ouderschap was de eerste keuze. Bovendien wilden we niet dat de kinderen moesten verhuizen en dus heb ik een ander huis gezocht en mijn ex is in ons huis gebleven. Onze dochter, de oudste, mocht zelf aangeven waar ze wil wonen. Onze zoon moest vanwege zijn leeftijd zijn dagen verplicht 50/50 verdelen tussen beide ouders. Dat verschil is lastig aan ze uit te leggen.
Mijn dochter is nog zelfstandiger geworden en mij zoon een uber-puber, maar ik denk wel dat de band met beide kinderen is verbeterd. Ik doe nog meer moeite om toegankelijk te zijn op momenten dat zij dat nodig hebben. Praktische afspraken werken goed: we hebben een schema gemaakt zodat zij precies weten waar papa of mama is die dag en wanneer ze bij mij of bij hun vader zijn.
Verbinding verbroken
Wat ik kan meegeven aan andere puberouders in scheiding: zoveel mogelijk bereikbaar zijn is met kinderen in deze leeftijd net zo belangrijk als met kleinere kinderen. Maar ook: een vangnet opzetten met de ouders van hun vrienden. Pubers hebben hun eigen leven en je kunt het gevoel hebben dat de verbinding verbroken is. Stimuleer ze toch om hun eigen activiteiten te blijven doen. Stel open vragen over gewone alledaagse dingen en blijf naar ze luisteren. Ze krijgen niet altijd hun zin, maar je kan wel rekening met ze houden. Doe samen iets als wandelen, wekelijkse boodschappen, rij ze naar de voetbalwedstrijd, ga samen koken, zo blijf je met ze in contact zonder dat je het de hele tijd hoeft te hebben over hoe het nu met ze gaat.’
*Betsie is een gefingeerde naam. Zij heeft haar verhaal anoniem ingestuurd via de website van de Family Factory.
Foto © Laurie-Anne Robert