‘Er is licht aan het einde van de tunnel’

Het verhaal van Marieke

– Marieke (47)* en haar ex-man zijn acht jaar geleden uit elkaar gegaan nadat hij meedeelde dat hij een ander had. Ondanks deze donderslag bij heldere hemel, weten ze het rustig aan hun jonge jongens (toen 3 en 5) te vertellen. Inmiddels helpt Marieke lotgenoten.

Tekst Wendy Bouwman

“Ik las dat je als ouders, als je kiest voor co-ouderschap na een scheiding, collega’s wordt. En net zoals je met een collega planningen doorneemt en de ander wat gunt, geven wij ons ouderschap vorm na de scheiding. Af en toe gaan we een avond samen zitten. Die avonden bereid ik voor met zo’n tien agendapunten.

Die punten gaan over praktische dingen, zoals vakantieplanningen en financiën, en over opvoedkundige kwesties, zoals de situatie op school en seksuele voorlichting. Op die manier hebben we ook de schoolkeuze besproken toen onze oudste in groep 8 zat. Gaan we samen naar open dagen of apart? Hoe gaan we dat aanvliegen? Eigenlijk bespreken we op deze manier alles wat we voorheen ’s avonds aan tafel bespraken.

Geciviliseerd gillen
Tijdens de scheiding kwam de vraag in me op: waar kun je in Nederland geciviliseerd gillen? Ik voelde mij ontzettend boos, maar waar kun je met die boosheid naartoe? Waarom is er geen boksschool met een roze briefje op de ramen: Elke dinsdagmiddag boksen voor bedrogen vrouwen? Ik zou niet zomaar een boksschool binnengaan, maar als iemand de naam van mijn ex op een boksbal zou plakken en me aanspoorde om alles eruit te rammen … dat leek me een heel goed idee.

Op een gegeven moment vroeg iemand me of ik thuis een tennisracket had. Die had ik. ‘Nou’, zei ze, ‘doe de gordijnen dicht, pak je racket en ga gewoon heel hard slaan.’ Dat hielp wel een beetje.

Divorce dinners
Een buurvrouw van een vriendin had ongeveer hetzelfde beleefd als ik en dus vroeg ik of ik haar eens mocht bellen. Ik heb deze lotgenoot, die alles twee jaar eerder had doorgemaakt, heel veel vragen kunnen stellen. Dat was fijn. Vervolgens werd ik zelf drie jaar na de scheiding door iemand gebeld. Zo heb ik weer iemand kunnen helpen met mijn ervaring.

Toen ik meer vrouwen hoorde over hun boosheid en verdriet rond de scheiding, dacht ik: we moeten lotgenoten bij elkaar zetten, met Kleenex en een fles wijn erbij. Toen ben ik divorce dinners gaan organiseren bij mij thuis, vier avonden met vier verschillende thema’s: Vers verdriet, we gaan scheiden; Afspraken maken met je ex; Op zoek naar nieuw geluk en Samengestelde gezinnen en ander agendagedoe. Vervolgens kwamen er mensen bij mij eten die ik niet kende, maar die zich aangesproken voelden.

Het wordt beter
Het was superfijn om ervaringen uit te wisselen, het hielp om te kunnen relativeren. Er werden mediators uitgewisseld, Excel sheets voor alimentatie gedeeld … het waren mooie avonden, en mijn bijdrage aan de scheidingswereld. Ik stond op dat moment zelf aan het einde van de rit. Ik kon zeggen: ‘Er is echt licht aan het einde van de tunnel. Het is nu zwaar, maar geloof me, het wordt beter.’”

*Marieke is een gefingeerde naam. Haar echte naam en contactgegevens zijn bekend bij de Family Factory.

Foto © James McGill